Meestal
gaat het net omgekeerd: eerst is er een succesroman en daarvan wordt een
filmscript gemaakt. In het geval van "Lang leve de koningin" was er eerst
een scenariste en die bewerkte het draaiboek van deze bekroonde kinderfilm
tot een boek.
Sara woont met haar moeder en haar opa in een klein, Hollands dorpje. Ze leidt eronder dat ze haar vader niet kent en haar moeder doet daar ronduit geheimzinnig over. Ook op school vlot het niet te best. De meester heeft geen begrip voor haar en vindt haar goede cijfers voor wiskunde geen groot punt. Ze zet zich volgens hem toch niet voldoende in voor de andere vakken. Gelukkig heeft Sara veel steun aan Victor en zijn vader. Van hen krijgt ze een speciaal schaakbord en via het boek "Lang leve de koningin" maat Sara kennis met de schaakwereld.
Sara gaat zo op in haar spel dat ze echt in het wereldje van koningen en koninginnen terecht komt. Door diepgaande gesprekken met de schaakstukken krijgt ze ook echt inzicht in het spel. Haar talent ontwikkelt zich met reuzensprongen. Ze wordt tactisch zo sterk, dat ze zelfs mag meedoen aan een schaakwedstrijd tegen een Zuid-Afrikaanse grootmeester. Dat die toevallig ook haar vader blijkt te zijn is voor het verloop van het verhaal natuurlijk mooi meegenomen. De verhaallijn van Sara en de zoektocht naar haar vader is nogal magertjes en voorspelbaar ("een echte Courts-Mahler" zei iemand me). Z'n sterkte put het boek echter uit de schaakpassages.
Het spel zelf wordt stap voor stap uitgelegd en door de schaakstukken te personaliseren leef je echt mee in hen denkwereldje. Hierdoor krijg je een helder inzicht in de strategie van het spel. Eigenlijk zou je het boek moeten lezen met een schaakbord bij de hand. Iets wat je gemakkelijk kan doen trouwens. De partijen en de verschillende zetten staan allemaal keurig uitgeschreven. Ze werden zelfs heel aantrekkelijk uitgetekend, wat de inleving nog gemakkelijker maakt.
Esmé Lammers haalde haar eigen schaakkennis bij haar grootvader: de bekende Nederlandse schaakgrootmeester Max Euwe, aan wie het boek opgedragen is. In het schrijven van een inspirerend schaakleerboek is ze dus wel degelijk geslaagd. Om een goed kinderboek te maken moet de auteur misschien een bij iemand anders te rade gaan.
Dit
is zo'n boek waar je blijft in kijken en lezen (poëzie mag je trouwens
maar met kleine hapjes consumeren). De illustratietechnieken en de tekstuele
varianten die Van Lieshout je voorschotelt, zijn zo uiteenlopend dat je
er niet op uitgekeken raakt: fel, ontroerend, gek, eenvoudig, ongekunsteld,
sprankelend, eigenzinnig, feestelijk,... een echt "jubelboek" zoals hij
deze bundel zelf noemde.