Een blote schapenkont

An en Swan. Die zijn altijd blij, zoals de titel verder luidt. Achter An en Swan zijn altijd blij en dat is een ramp, zit GodeLiva Uleners, die in haar boeken zo graag fors mag doen, dwars, baldadig misschien, ja, het is een trend in het kinderboek, je zou het het stoute kinderboek kunnen noemen. En die trend moet het vaak hebben van opgepepte teksten en een denderende lay-out en afwijkende illustraties. Waarbij ook de uitroeptekenmanie van de stripliteratuur niet wordt geschuwd.
Daar kun je niets tegen hebben, behalve wanneer al dat felle wordt aangewend om een gewone nuchtere hygiëneregel aan te prijzen, in dit geval dat het voor muizen en kinderen niet goed is om frustratie en agressie altijd te verbergen achter de goedgeluimdheid die voortkomt uit krampachtig positief denken. Amen. Of moet het 'Toetelinkebuitel, zwing zwom!' zijn, of 'Bibbelebibeleboms! Hoera!' ? Hoe nieuw boekjes als An en Swan er ook uit mogen zien, ze zijn oeroud en alleen hun verpakking is vernieuwd en dan nog matig.
Gewoon is De rommeldraak, een product van Nicolle van den Hurk en Ivo de Wijs. Wat doet de rommeldraak? Hij valt bijwijlen het kasteel van de koning en de koningin aan en die gooien hem ter verdediging zowat hun hele inboedel naar de kop: vorken, lepels, matrassen, een paraplu een lampenkap, een croissant, een stoel en op een keer, per vergissing, hun dochter, die samen met al het andere huisraad door de rommeldraak naar zijn rommelspelonk wordt gesleept. Tekst en tekeningen van dit boek zijn elkaar waard en veel meer dan middelmatigheid is dat niet, maar ze tonen ook niet de minste pretentie en gaan vlotweg oog in, oog uit.

Ook Bravo Zan Angelo! is een kleinigheid. Over een kleine Venetiaanse jongen die net als zijn verbitterde en uitgerangeerde grootvader commedia dell'arte wil gaan beoefenen. De grootvader verzet zich ertegen, tot blijkt dat zijn gezelschap dankzij de kleine rol van de kleine jongen opnieuw wat succes oogst. Een rap verteld boekje, zonder omwegen.
En dan tref ik tijdens wat geslenter in een winkel gespecialiseerd in kinderboeken een gelukkig schaap aan. Bovendien een schaap dat vertelt. En ik kan mij heel goed voorstellen dat iemand als Umberto Eco het verhaal van het schaap terug zou brengen tot een stramien dat al honderdduizenden keren is aangewend, want erg origineel is het niet. Boeken van dit type kunnen dan ook alleen genade vinden in de ogen en de pen van de recensent als ze ondanks hun totale gebrek aan originaliteit toch wel een bepaald gehalte aan vakmanschap hebben. En dat is hier aanwezig.
Dit poets-wederom-poets verhaal hapert nergens, nergens wordt vervelend uitgeweid, nergens wordt enige zucht naar vernieuwing geëtaleerd. Kijk, een schaap in Australië heeft een baas die verliefd is en die zijn lief wil tonen dat hij de beste is. Dus wil hij een wedstrijd snelscheren winnen en hij wint hem ook. Tot daar is alles wat het schaap betreft in orde. Maar dan komen de camera's en die zoomen in op de naakte kont en flanken van het dier en veroorzaken schaamte. Dat zal het schaap de baas betaald zetten. Het lief van de schapenbaas vind het best leuk.

Erg ongelijk is Shanti, de Zebra, een uitgave van Zirkoon. Flamboyante tekeningen, het felle paars van Afrikaanse zonsondergangen, het stofdoordrongen zandgeel van een savanne onder strijklicht, het glinsterend groen van een wateroppervlak overtrokken met ontelbare chaotische schaduwvlekken. Je kunt de tekeningen van dit boek blijven beschrijven, maat beter is het ze te bekijken. Overrompelend. Maar het verhaal volgt niet. Het is doodgewoon: een zebra verdwaalt en vraagt iedereen waar de kudde is gebleven. Plus happy end. Een kijk- en leesboek is hier gehalveerd tot kijkboek.

Bert Van Molle

GodeLiva Uleners, An en Swan zijn altijd blij, Bakermat.
Nicolle van den Hurk en Ivo de Wijs, De rommeldraak, Leopold.
Niki Daly, Bravo Zan Angelo!, Bakermat.
Ursel Scheffler, Het gelukkige schaap, De Vier Windstreken.
Maartje Padt en Mylo Freeman, Shanti, de Zebra, Zirkoon.